Како дете го учев животот. Бев многу мала кога научив дека секој нов ден ден ќе биде нова страница.
Мала бев, пишував со лева рака, но учев вредно. Да зборувам како што зборуваа дедо и баба, учев да пишувам со десна рака, му пеев на ежето што го најдов кај козите, се смеев со прасето кое ме сеќаваше кога ќе се приближев до него, ме гледаше чиниш се смее со мене. Се плашев од петелот и навистина имав право, еднаш ме нападна. Убави и слатки детски денови.
Растев и учев да бидам човек. Со урката на баба, се учев да предам волна за да плетам чораби, учев да цепам дрва со секирата од дедо, играв со штрафцигерите од чичо, еднаш се удрив со чеканот по прст. Го загорев тенџерчето, ама направив пудинг од малинка. Ги бришев прозорците, не дека беа убаво избришани, ама на баба ѝ светеше душата кога ѝ кажав што сум направила.
Дедо ме научи да множам и делам по математика, израснав во негова прегратка, најубаво ми беше.
Другата моја бабичка правеше најубав јогурт од козјо млеко , ме гледаше додека со сласт ја јадев попарата со лепче. Дедо чуваше кози, единаесет на број, јас си играв со нив. Ќе ме пратеше баба ми пешки на нива, да појдам и да ја превратам водата, да се навадат пченките.
Одев по селскиот пат. Не ме нападнаа кучиња, не беа гладни, ниту агресивни, имаа стопан и грижа, ќе ожеднев одејќи по сонцето и ќе пиев вода од реката. Не беше загадена, изворите бучеа, а кристал чистата река беше полна со риби.
Во населбата каде што живеев секој ден растеше Љубов и грижа, растеше здрава младина, а јас учев..
Учев и се смеев со срцето на убавината на едноставниот живот. Живот со малку пари, скромни и љубезни луѓе, хумани и дарежливи луѓе кои го сакаа животот, таков како што ни беше.
Скромен, ама најубав, бидејќи се смееше среќата на лицата и растеше Љубовта во срцата.
насловна фото: Joshua Bayliss/joshyb_
